White is strange (MonstaX)

-Czy widziałaś kiedyś zachód słońca?

-Nie. Zawsze kazano mi siedzieć w tym pokoju.

-Widziałaś kiedyś coś innego niż to pomieszczenie?

-Tak, dawno temu kiedy byłam mała. Pamiętam jak we mgle, małą dziewczynkę siedzącą na sianie. Bawiła się słomianą lalką. Była bardzo ładna. Miała oczy z dwóch identycznych czarnych guzików i schludną czerwoną sukieneczkę.

-Czy to jedyne co pamiętasz zanim się tu znalazłaś?

-Jestem tu od dnia swoich narodzin nie musi pan tego przede mną ukrywać.

Wonho pov:

Moja podopieczna jest dość poważnym przypadkiem w naszym ośrodku badawczym. Przyznam szczerze, myślałem że już mnie nic nie zaskoczy. Przesiedziałem w tym budynku więcej niż którykolwiek z lekarzy. Może i mam dopiero od niedawna licencje do wykonywania zawodu i dużo osób woła do mnie “szczylu”, ale ten budynek to mój drugi dom. Chwila w sumie ja tu mieszkam. Wiec to mój dom. Tak czy inaczej biegam po tym ośrodku od kiedy miałem jakieś 5 lat. Mój ojciec został tu zaproszony, jako jeden z najlepszych psychiatrów w kraju. A że moja mama umarła i nie miał mnie z kim zostawić. Od tego czasu tu mieszkamy. Ja pod okiem najlepszych nauczycieli lekarzy i oczywiście mojego ojca zostałem wyuczony na psychiatrę. Moje praktyki lekarskie zaczęły się przez zwykła ciekawość. Patrzyłem co robi ojciec. Przeglądałem jego książki. Z czasem zacząłem chodzić z nim do pacjentów. Nie zabierał mnie zawsze. Czasami mówił groźnym tonem “jesteś za młody” albo “to tajemnica zawodowa”. Jednak lata obserwowania mistrza w pracy dały rezultat. Teraz jestem najlepszym lekarzem psychiatrą i za szybko nikt tego nie zmieni.

Wracając do mojej pacjentki. Trafiła do nas może 3 tygodnie temu. Podobno niemożna odszukać jej rodziny a zwykły szpital nie radzi sobie z jej leczeniem. Tak ten ośrodek nie jest zwyczajny. Jeśli tu trafisz oznacza to, że nie masz żadnej rodziny, a szanse na twoje wyzdrowienie małe. Wynoszą może jakiś 1%. Z tego wychodzi, że jeśli tu jesteś i nie nosisz białego kitlu i przepustki lekarskie jesteś jedynie obiektem eksperymentalnym. A my ludzie głodni wiedzy, wykorzystamy twoją psychikę jak najlepiej. Moim celem przy tej panience jest próba wyleczenia. Muszę spróbować wszystkiego. Może w końcu zostanę uznany przez moich seniorów.

Poszedłem do recepcji aby odszukać dane osobowe i dokumenty w poprzednich badań lekarskich pacjentki. Po otrzymaniu teczki ruszyłem do swojego gabinetu, aby na spokojnie przestudiować papiery.

Imię i nazwisko: Park HyeRim

Data urodzenia: 13.10.1997

Miejsce urodzenia: Daegu

Rodzina: Brak

Przeniesiona z powodu braku komunikacji i napadów złości.

Ktoś musiał sobie naprawdę z nią nie radzić. Puki co kontakt udaje mi się z nią utrzymać. Chociaż martwi mnie to co mówi. “Jestem tu od dnia swoich narodzin” ona jest tu dopiero 3 tygodnie. Otwieram kolejną teczkę w której znajdują się dodatkowe dokumenty.

Park HyeRim znaleziona w budynku tajemniczej sekty, która przetrzymywała ją w jednym pomieszczeniu przez cały czas. Gdy znaleźliśmy dziewczynę była dość mocno wychudzona jednak nie ma tyle by umierać. O dziwo w pomieszczeniu było schludnie oraz miała zapewnione wszystko aby w spokoju funkcjonować. Po przewiezieniu do szpitala stwierdzono, że miała wykonane wiele zastrzyków co podobno dość drastycznie wpłynęło na jej zdrowie psychiczne. Boi się igieł i nie dopuszcza do siebie nikogo. Ma w głowie wykreowany jakiś obraz osoby nie szkodliwej jednak nie udało nam się dojść jak on wygląda.

No nie powiem ciekawa historia. Nawet lepsza niż naszego ulubionego pacjenta z pod dwójki, który żył 2 miesiące w klatce z samicą szympansa i skutki tego niestety widać. Raz oberwałem od niego marchewką w głowę. Nie powiem bolało.

-Witam szanownego profesora Wonho. Jak tam sprawy z nową pacjentką?- Usłyszałem głos za plecami.

-Kihyun, co cię sprowadza do mojego gabinetu podstępny lisie. Znowu przyszedłeś ukraść trochę środków uspokajających bo nie radzisz sobie z pacjentami?

-Przestańmy sobie dogryzać. Przyszedłem tylko porozmawiać.

Lubiłem Kihyun'a. Był jednym z moich pierwszych kumpli w tym ośrodku. Co prawda dogryzaliśmy sobie czasem, dość często. Ale bez tego już dawno byśmy tu powariowali.

-Wiec siadaj. Napijesz się czegoś?

-Nie, dzięki. Tak szczerze to jestem ciekawy o twoją nową pacjentkę. Słyszałem że to jakiś ciężki przypadek.

-Przeczytaj i sam oceń.- Podałem mu kartkę z opisem choroby.

Chłopak szybko przeczytał to co dostał i lekko się uśmiechnął.

-Ciekawe. W sumie w szpitalu nic nie stwierdzili tylko opisali to co zdążyli zauważyć.

-Dlatego zabawa w psychiatrę pozostaje dla mnie.

-Widzę że masz niezły ubaw z całej tej sprawy.

-Nawet nie wiesz jak bardzo. A jak tak sprawy z sali nr 2, nie powinieneś teraz przypadkiem tam siedzieć?

-Że tak ujmę zostałem obrzucony kapustą, orzechami i innymi warzywami, wiec przeprowadzenie konsultacji było niemożliwe.

-No proszę nasz małpi książę nie pozwala sobie wejść na głowę. Może wyślemy go na neurochirurgie? Zbadają mu tą czaszkę lepiej niż my.-Uśmiechnąłem się półgębkiem.

-Wiesz co stary. Myślę że to nie najlepszy pomysł. Pamiętasz co się stało ostatnim razem kiedy ten obłąkaniec Minhyuk dostał kogoś w swoje ręce.- Mówił z lekkim strachem z głosie.

-Taa, wydaje mi się, że zamieszał coś z błędnikiem i pacjent chciał chodzić po suficie. I tak był do odstrzału a on chciał trochę poeksperymentować. Nie przejmuj się.- Poklepałem go pokrzepiająco po ramieniu.

-Właśnie. Słyszałeś, że mają przyjść do nas świeżaczki? Już się nie mogę doczekać.-Jego oczy aż błyszczały z podekscytowania.

-Nowi mówisz? W sumie to już czas. Chociaż mam nadzieje że w tym roku nikogo nie dostane. Mam dość ciężkie okazy jak na ich wiedzę.

-Musze przyznać. W tym roku bijesz na głowę wszystkich jeśli chodzi o "ciężkie przypadki". Jeśli trafił by mi się jakiś stażysta pomożesz, nie? Już kogoś szkoliłeś i teraz jest naprawdę dobry w tym co robi. A ja cóż. Nie jestem pewny czy dam rade.

-Nie martw się. Jesteś dobrym lekarzem. Dajesz sobie rade z “szympansem” ,to ze stażystą rady nie dasz? Ale jak coś możesz na mnie liczyć.-Uśmiechnąłem się i spojrzałem na zegarek.- Dobra czas na mnie. Musze iść na oddział dziecięcy podobno mają mi tam coś ciekawego do pokazania.
Pożegnałem się i wyszedłem z gabinetu. Niech ten pacan nawet nie tyka moich cennych w trudem zdobywanych przez te 2 lata leków bo coś mu zrobię.

Szedłem białym korytarzem na oddział dziecięcy. To była dość długa podróż, bo po drodze mijałem jeszcze neurologie, chirurgie i laboratoria. Mniejsza z tym. Gdy w końcu dotarłem do mojego, celu na wejściu przywitała mnie recepcjonistka. Patrząc na mój kitel chyba trochę się zdziwiła. Co lekarz z oddziału psychiatrycznego robi na tym oddziale? No może nie codzienna sytuacja, ale zdarza się.

-Dzień dobry. Doktor Jooheon mnie wzywał. Podobno ma tu coś dla mnie.- Posłałem pani miły uśmiech co odwzajemniła i zaraz wykonała telefon abym nie musiał długo czekać.

-Doktor zaraz przyjdzie proszę chwileczkę poczekać.

Na znak zrozumienia kiwnąłem lekko głową i odszedłem od lady. Długo czekać nie musiałem a mój znajomy doktor Jooheon pojawił się w korytarzu, na którym zawiesiłem swoje spojrzenie przez 3 minuty.

-Cześć stary jak tam na oddziale?- Zwrócił się w moją stronę tym samym prowadząc mnie w jakieś miejsce.

-Dobrze, chociaż zawalają mnie tak zwanymi "ciężkim przypadkami". Do tego niedługo mamy praktykantów. Ale to teraz nie ważne. Gadaj co dla mnie masz.

-Haha twoja ciekawość nigdy nie zgaśnie co? Wczoraj rano jedna z moich podopiecznych zaczęła się że tak to ujmę...dziwnie zachowywać. Jest to dziesięcioletnia dziewczynka. Dzisiaj miała mieć zabieg wraz ze swoją siostrą bliźniaczką. Jednak dziewczyna zaczęła krzyczeć na wszystkich i gryźć jeśli chcieliśmy do niej podejść. Musze przyznać mała ma zgryz. Jak dziabnie to ciężko rany nie mieć.

-Hm podawaliście jej coś przedtem?

-Jedynie miała przeszczepianą nerkę wraz ze swoją siostrą, jednak tamtej nic nie jest.

-Mogę ją zobaczyć?

-Pewnie, tylko ostrzegam. Jak się na ciebie rzuci to nie moja wina.

-Nie martw się. Zawsze jestem przygotowany.-Uśmiechnąłem się cwaniacko.

Weszliśmy do sali. W rogu białego pomieszczenia znajdowało się nie duże łóżko, a na nim mała blond włosa dziewczynka. Skąd oni wytrzasnęli blondynkę? Jesteśmy w Korei. A ona zdecydowanie Koreanką nie była. Jej uroda nawet w jednym procencie nie była koreańska. Dziewczynka podniosła wzrok. Spod jej prostej grzywki dało zauważyć się dwa śliczne błękitne oczka. Dziewczyna była naprawdę ładna. Miała swój urok.

-Hej- Powiedziałem jak najmilej potrafiłem- Jestem Wonho możemy chwile porozmawiać?

Blondynka wstała z miejsca i podeszła do mnie. Trochę bałem się że “rzuci się na mnie” jak to ujął Jooheon. Ona jednak chwyciła mnie za rękę i pociągnęła lekko w duł abym kucnął. Zrobiłem to a ona wyszeptała mi do ucha.

-A czy ten pan może wyjść?

Uśmiechnąłem się pod nosem i kiwnąłem głową. Spojrzałem na przyjaciela, który wpatrywał się we mnie jak w ósmy cud świata.

-Nie chce być nie miły-zacząłem- ale stary opuść ten pokój teraz.

Jooheon zamrugał kilka razy oczami i bez słowa wyszedł z sali.

-Dziękuję.- Powiedziała dziewczynka i się uśmiechnęła.

Wcale nie wyglądała na groźną albo mogącą mi coś zrobić.

-Jak masz ma imię?-zapytałem

-Jestem Pia i pochodzę z Niemiec. A pan kim jest?- Pytała siadając na łóżku i wlepiając we mnie swój wzrok.

-Jestem doktor Wonho z oddziału psychiatrycznego. Wiesz jestem tu przysyłany kiedy ktoś się źle zachowuje. I akurat trafiłem na ciebie. A ty akurat wydajesz się być grzeczną dziewczynką. Wiec trochę mnie to dziwi. Słyszałem, że krzyczałaś i gryzłaś innych.

-Skąd pan wie?

-W tym miejscu wieści szybko się rozchodzą moja droga- Przysunąłem sobie krzesło i usiadłem naprzeciw niej.- Czemu byłaś nie miła dla lekarzy?

-Nie lubię ich.-Wypaliła- Oddzielili mnie od siostry, nie chcą ze mną rozmawiać i się ze mną bawić. To się zdenerwowałam i noo...

-Próbowałaś zwrócić na siebie uwagę?

-Woo ale pan jest mądry. Jak pan to robi? Wie pan wszystko o czym myślę.

-Zgadywanie ludzkich myśli to nieodłączny element mojej pracy. Pia czy mogę cie prosić, abyś przestała się źle zachowywać?

Patrzyła na mnie jakby chwilę się zastanawiała. Nadęła policzki i rozmyślała. Swoją drogą wyglądała naprawdę uroczo.

-Dobrze, ale mogę pana i coś prości?

-O co chodzi?

-Może pan mnie tu odwiedzać i opowiadać rożne rzeczy. Albo po prostu rozmawiać. Nudzi mi się a wszyscy w koło mnie ignorują. Jak będzie pan przychodził raz w tygodniu to wtedy będę naprawdę bardzo, bardzo grzeczna. Proszę.

Mimowolnie na moje usta wypłynął uśmiech. Czyżbym właśnie znalazł sobie koleżankę, która ma niecały 1% szansy na przeżycie? No ale dobrze niech jej będzie. To w sumie zabawne.

-Dobrze. Ale masz być naprawdę bardzo grzeczna.

-Będę

-Obiecujesz?

-Obiecuje

-W takim razie widzimy się za tydzień. Ja muszę uciekać bo mam dużo pracy.

-Do widzenia

Pomachałem jej i wyszedłem z sali. Od razu przy drzwiach zostałem zaatakowany przez Jooheon’a

-Wonho ty żyjesz. Jak ty stamtąd wyszedłeś bez ugryzienia? I nie słyszałem krzyków.

-Ahh-Objąłem go ramieniem- Powiem że wystarczy poświęcić chwile uwagi dziecku a od razu można się z nim dogadać. Ona po prostu was nie lubi. Bo nie poświęcacie jej czasu…

-Co ale…

-Ee nie przerywaj mi. Lekarz wystawia diagnozę. Wiec iż jestem wspaniały poprosiłem ją, aby była grzeczna. W ramach tego wystarczy że będę do niej przychodził co tydzień. Widzisz polubiła mnie. A ciebie nie lubi ty czerwony ufo ludzie. Wiec nie przedłużając ja wracam do pracy, a ty zajmij się swoimi sprawami. Papa

Zostawiłem go tam tak stojącego w osłupieniu. Nie powiedziałem nic szokującego. Dobra może ten ufo lud go zaskoczył. Nie zagłębiając się w to więcej ruszyłem na swój oddział. Teraz czeka mnie kolejna sesja z uroczą panną HyeRim. Ciekawe co mi powie tym razem. A może powinienem już zacząć leczenie. Nie to jeszcze za wcześnie. Najpierw potrzebuje więcej informacji.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nowe opowiadanie. Tym razem z MonstaX. Piszcie co sądzicie.
Ati